Santiago en weer naar Goutum

Op vrijdag zijn we dus aangekomen in Santiago de Compostela. Wat een geweldig moment! John heeft het bijgehouden en we hebben in totaal 3463 km gereden! Het is gek, maar omdat je iedere dag gewoon weer een stuk fietst en voor dat stuk de uitdaging aangaat, heb je eigenlijk niet door dat het zo ver is. En de ontzettend zware heuvels of bergen waar je aardig klaar mee was aan het eind van de dag, ben je de volgende dag eigenlijk al weer vergeten.

We hebben de eerste nacht in Santiago heerlijk geslapen. ‘S avonds alle bagage die met de fietsen mee moest naar Nederland al klaargelegd. Om 10.15 uur waren we ‘s morgens bij het gebouw waar we de certificaten konden krijgen. Het was er al behoorlijk druk. We hadden bericht gehad dat onze informatie die we digitaal hadden aangeleverd goed was en mochten daarom in de rij om een nummertje halen. Nummer 751 en 752. Nummer 133 was aan de beurt. We hebben de hele dag gewacht tot we aan de beurt waren. Wel al wat souvenirs gekocht, lekker geluncht en gekeken waar we de fiets moesten inleveren (dat was nog een behoorlijk gezoek). Om 16.00 uur waren wij eindelijk aan de beurt. Er werd wel aandacht aan besteed, dus dat was erg leuk! We hebben een certificaat waar ook het aantal kilometers opstaat. Zo ver als wij gereden hebben, dat komen ze niet iedere dag tegen!

Na het certificaat ritueel gingen we snel terug naar het hotel om de fietsen en bagage te halen, want we hadden gehoord dat ze de volgende dag naar nederland gingen rijden. Toen alles gelabeld en ingeleverd was zijn we lekker uit eten gegaan. Ik heb eindelijk mijn paëlla gehad. Er was ook overal muziek in het centrum, dus ontzettend gezellig.

De volgende dag wilden we musea e.d. Bezoeken, maar helaas waren die op zondag en maandag allemaal gesloten. We hebben een poging gedaan om bij de 12 uur mis binnen te komen, maar na 1 uur en 15 minuten wachten, waren we daar toch te laat voor. Wel zijn we door de heilige deur (puerta del perdon) naar binnen gegaan. Deze deur is alleen open in het jaar dat de naamdag van St Jacobus, 25 juli, op een zondag valt. Via die ingang kwamen in een Crypte, waarin, in een zilveren kist, stoffelijke resten van St Jacobus liggen. De heilige poort is gevat in een stenen altaar stuk, met 24 sculpturen van profeten en aartsvaders. Daarboven staat St Jacobus tussen 2 leerlingen. Wie de heilige deur doorgaat krijgt volledige kwijtschelding van al zijn straffen, mits je ook gaat biechten en ter communie gaat. Dat hebben wij dus niet gedaan!

We hebben ook de kathedraal van Santiago alvast van binnen bekeken. De kathedraal is gebouwd boven het graf van St Jacobus, dat in het jaar 813 werd ontdekt. De kerkis een combinatie van stijlen, omdat in de loop van de eeuwen er nogal een verwoest, herbouwd en ook verbouwd is. Het koor van de kerk is extreem weelderig met ontzettend veel zilver, goud, beelden, putti’s en St Jacobus op een troon in het midden. Ook bevat de kerk 2 prachtige orgels, pal tegenover elkaar. Het moet heel bijzonder zijn om die te horen spelen. Buiten is er nog een mooie fontein: de Jacobsfontein. Hierin wasten de pelgrims zich voordat ze de kerk in gingen.

We hebben lekker door de stad gewandeld en heerlijke dingen gegeten en gedronken. Tegen 17.00 uur kwamen we weer langs de kerk en zagen dat zich al een rij begon te vormen voor de mis van 19.30 uur. We twijfelden of we zouden gaan, omdat we de kerk ook al van binnen hadden gezien. Maar we hadden gehoord dat ze misschien met het grote wierookvat gingen zwaaien, dat de namen van de pelgrims die het gehaald hadden werden voorgelezen, misschien speelde het orgel wel, je zou het beeld van St Jacobus van achteren kunnen omarmen.... Tja, als je daar eenmaal bent wil je het eigenlijk ook wel meemaken toch? We gingen dus ook in de rij staan, en zaten om 17.10 uur al op een mooi plaatsje in de kerk. En toen maar wachten! Gelukkig was ik net naar de wc geweest, want ik ben nogal van het plassen. We vonden het wel heel erg lang tot half acht, maar om 19.25 uur begon er wat muziek “we are the champions” te spelen. Wat leuk dachten we, maar ook vreemd zo in de kerk. Het bleek dus een muziekgroep buiten te zijn.

Bij ons zong een man in een wit hemd af en toe, er werd wel verteld uit welke landen de pelgrims kwamen ( maar (natuurlijk) geen namen) maar verder verstonden we niet veel van wat werd gezegd, en werd de vromesfeer van alles wel behoorlijk weggenomen de de luide band buiten. Er werd helaas niet op het orgel gespeeld en het wierookvat werd ook niet gezwaaid. St Jacobus mocht je “vanwege protocol” ook al niet omarmen. Al met al nogal teleurstellend allemaal. Maar we hebben het meegemaakt!

We zijn na de mis nog wel ergens wat gaan eten, maar het was niet echt gezellig meer omdat het ondertussen regende en heel koud was. Nog een koffie met borreltje in het buurtcafe, en toen zijn we maar lekker ons bed ingedoken. Met de heerlijke wetenschap dat we morgenavond weer in ons eigen lekkere bed zouden liggen.

De volgende dag was weer zonnig en we hadden nog tijd om lekker in de stad te lunchen. Kroketjes en calamaris, oftewel inktvis ringen. Deze vonden we allebei niet zo geslaagd. De bus naar het vliegveld kwam dichtbij langs het hotel en de hele reis terug (2,5 uur vliegen) verliep heel goed. Zus Ria en haar Johan wachtten ons op, in Schiphol. Zo ontzettend leuk! Lekker krentenbollen en wijntje in de auto (mannen 0%tje).Meteen al heerlijk (in het nederlands) bijpraten.

En toen waren we weer thuis! Heerlijk! Er stonden prachtige bloemen van Cobie en Jan, Ria had lekkere soep gemaakt en eten neergezet voor de volgende dag, Adwin en gezin hadden allemaal slingers opgehangen en allerlei lekkere nederlandse dingen gebracht zoals, worst, kaas, pindakaas, kruidnootjes, drop.... en biertjes... Hmmm! Samen met een hele mooiekaart die kleindochter An An had gemaakt en een hele mooie tekening door kleinzoon Kun gemaakt! Prachtig! Wat een verrassingen allemaal! En mensen hadden een kaart gestuurd..... Zo leuk!

We hebben zo ontzettend heerlijk geslapen in ons eigen warme, niet te warme, zachte, maar niet te zachte, eigen bed! Ik droomde van enorme bergen die we moesten beklimmen en toen ik ‘s nachts naar de wc moest wist ik de weg niet omdat ik dacht dat ik in een kasteel was... Ik zit nog iedere nacht op de fiets, maar we zijn al weer heerlijk gewend in ons eigen huis. Het was een intens en prachtig avontuur, waarin we door alle reacties heel erg zijn gesteund. Allemaal bedankt daarvoor want dat doet je heel goed! Voorlopig gaan we weer van ons leventje met al die leuke en lieve mensen om ons heen genieten! Want het is echt zo: oost, west, thuis best!

Van Negreira naar Santiago

Lekker geslapen vannacht. We konden lekker kalm aandoen omdat we toch maar weinig kilometers hoefden te fietsen. Erwas regen voorspeld en die kwam! Maar toen ik de blog had gedaan en wij klaar waren om weg te gaan 11.30 uur, scheen de zon weer. Wat hebben wij toch ongelooflijk veel geluk gehad met het weer! Broer Piet heeft me nog een paar foto’s gestuurd van dat hij in Finisterre was: het goot! En dat is dus een heel verschil in beleving dan met zonneschijn!

We hadden nog een paar leuke heuvels te gaan, maar we hadden de tijd, dus lekker kalm aan fietsen. Halverwege hebben we in het stadje Bertamirans koffie gedronken met heerlijke Gebak! Dat was een echt feestmoment!

Het was wel jammer dat we idd zoals Piet al zei, de hele tijd langs een drukke weg reden. Maar ja, het was niet anders. Na een klim de stad in, door echt ontzettend druk verkeer, waren we dan om 14.45 uur eindelijk op het plein bij de kathedraal! Ik ben tamelijk nuchter, maar dit was echt wel even een kippenvel en traan moment! Toen we door de stad reden juichten mensen in zo’n treintje ons al toe, en op het plein klapten een stel meiden toen ze hoorden wat wij helemaal gefietst hadden. Ja, dat is toch echt wel heel leuk!

We hebben nog geprobeerd om een certificaat te krijgen, maar dat ging behoorlijk moeilijk met een barcode en invullen van van alles en nog wat. Toen we het klaar hadden konden we geen nummertje meer krijgen: morgen om 9 uur weer! Nou ja, dan morgen er maar weer naartoe.

Wezijn nu aan het kijken welke bagage er allemaal naar huis kan met de fietsen en waar en hoe laat we dat morgen met de fietsen kunnen inleveren.

Het was een heerlijk laatste dag, en een heerlijke reis waarin we ontzettend veel beleefd hebben en ook onszelf af en toe aardig zijn tegengekomen, maar het was de moeite waard!

We hebben vandaag 23 km gereden. In totaal deze reis bijna 3500 km!

Stempels en certificaat laat ik morgen nog wel even zien!

Van Finisterre naar Negreira

Niet zo goed geslapen vannacht: veel bergen beklommen en daarbijheel erg veel gezweet. Dat zal ook wel weer door het plastic komen. In het restaurant ontbeten en op pad; 10,25 uur. John heeft gisteren nog de fietsen goed nagekeken, dus we zijn klaar voor het laatste stuk.

De voorspelling was regen, maar lucky we: het was prachtig weer! Zonnig en lekker warm. Alleen een zeer harde wind, en dan wel vanuit het noordoosten. Er pal tegenin dus! Vooral bij die lange afdalingen is dat soms doodeng. Ik merk dat ik daarin toch wel weer naar ons platte kikkerlandje verlang hoor!

We hadden eerst veel heuvels die kort en soms bijzonder pittig waren. Zo van: je gaat een heuvel af, de volgende weer op denk je, maar je staat gewoon ineens stil! Bij dit soort heuvels heb je ook erge last van verzuring als je er weer tegenop moet. Toen we die hadden gehad (na maar een heerlijk geluncht langs de kant van de weg. We moeten nu beginnen alles wat op te maken, en we wilden van deze laatste volle fietsdag nog even extra genieten! Ik had ‘s morgens wel even een traantje in de keel toen ik bedacht dat het nu weldra afgelopen zou zijn; niet meer fietsen in die heerlijke natuur, in de zon, de vrijheid...... Maar ook verlang ik er erg naar om weer naar ons heerlijke huis te gaan, naar het mooie, goed geregelde Nederland, naar alle mensen die we nu best wel missen, al die gezelligheid...,!!!

Na de lunch hadden we een grote heuvel waarbij we 380 m moesten stijgen. Nou deze was beslist niet mis; het was wel een paar keer afstappen en weer op adem komen en de benen even rust geven! Ik had vandaag nogal last van kramperige kuiten. Met John ging het juist heel goed ( maar dat is meestal als hij de eindstreep ziet naderen ). Nog twee kleinere heuvels, en we waren bij het punt ( in Oleiroa) dat we weer op een andere route overgingen: de laatste deze reis, en wel naar Santiago! We reden hem nota bene eerst een kilometer voorbij! (Heuvel af, dus ook weer terug heuvel op!) Bij Oleiroa kamen de routes van de wandelaars en fietsers weer even bij elkaar, daar zagen we dus weer heel wat mensen: erg leuk! Buen Camino! Buen Camino! Hola! Hola!

Op de andere route hadden we ook constant flinke heuvels, maar nu lange! En dat was heel plezierig; lekker hard de heuvel af en zo veel mogelijk met die snelheid de volgende weer op. We hadden de eerst 10 km nog pal tegen de wind in. Dat was beslist geen pretje met die harde wind, maar toen gingen wij meer en meer naar het oosten en daardoor kregen we dus eerst zij- en later zelfs bijna rugwind. Heerlijk! Het was wel jammer dat we de laatste 40 km constand langs een behoorlijk drukke weg fietsten: gelukkig meestal wel met een rand weg van een meter, afgescheiden van de normale weg door een streep. Mede omdat er op dat traject niet zoveel slaapplaatsen waren, en het mooi weer was, hadden we er voor gekozen om vandaag een flink stuk af te leggen. Daardoor hoeven we morgen dan nog maar ongeveer 25 km te rijden tot Santiago, hetgeen een groot stuk langs een drukke weg is (volgens broer Piet).

En toen, om 19.30 uur, waren we eindelijk bij ons hotel! Een mooi hotel, ruime kamer, aardige mensen. We hebben ‘s avonds even in het hotel gegeten, en gezellig met wat Amerikanen gepraat (híj hield maar niet op met praten en herhalen, en zíj was professor zei hij) en toen eindelijk,doodmoe en voldaan van deze prachtige dag, naar ons lekkere bed!

We hebben vandaag 72 km gefietst.

Finisterre

Vandaag een lekker dagje Finisterre. Ontzettend leuk! We hebben eerst lekker uitgeslapen en toen op ons gemak in het hotel ontbeten, en zijn toen het stadje ingegaan. We hadden al onze bagage klaargezet in onze kamer en toen we terugkwamen stond het in onze nieuwe kamer. Klein, maar voldoet helemaal!

We zijn eerst naar het bureau voor Toerisme gegaan om het Certificaat te halen, dat we Finisterre hebben gehaald. Het gaat wel wat in de massa eigenlijk, maar het is toch erg leuk als je het dan krijgt. Je moet wel paspoort en stempelkaart laten zien, en je wordt in een groot boek genoteerd. We hebben ook nog een paar souveniertjes gekocht en zijn toen naar de prachtige Iglesia Santa Maria gegaan. Zo mooi van binnen! Daar hebben we ook weer een hele mooie stempel gekregen. We zien hier nu ook veel meer fietsers en wandelaars. Leuk hoor! We hebben ook nog met een Nederlands stel gepraat; die hadden er net 800 km wandelen opzitten, envonden het ook een hele mooie belevenis. Ik denk dat het thuis eerst wat moet bezinken en dat je dan echt denkt: wauw!

Na koffie en een broodje op de kamer zijn we naar Cabo Finisterre gefietst; de laatste 3 km naar het einde van de wereld! Vroeger, ten tijde van het Romeinse rijk lag hier al het einde van de wereld. Finisterre oftewel Fisterra ligt aan de Costa de Morte (kust des doods), omdat de zon er doodging enomdat er zoveel schepen vergingen. Het is ook een hele woeste kust en zee! Ook nu nog vergaan er schepen: bv de grote tanker de Prestige in 2002. En het verhaal gaat dat hier ook de mysterieuze stad Duyo bedolven ligt.

Toen we op het eind aankwamen was dat heel erg leuk, maar ook wat een afknapper: er liepen wel een paar honderd toeristen rond! Bussen vol! Er zijn daar een aantal dingen die je echt wilt zien: een koperen wandelschoen op een rots, een mooi kruis met Costa de Morte er op, het gebouw Coba Finisterre met vuurtoren en dan beslist ook nog de 0,00 km paal! Al die toeristen wilden dat natuurlijk ook zien en er bij op de foto! Net als wij dus, maar ik dacht “Ga weg! Wij hebben er heel ver voor gefietst, jullie niet!”

Maar we hebben alles bekeken en zijn ermee op de foto gegaan en toen zijn we lekker een stuk de rotsen afgedaald en hebben daar heerlijk een poos gezeten; we merkten toen niks meer van die toeristen. Prachtig uitzicht over de Noord Atlantische Oceaan; echt het einde van de wereld! Zo prachtig met die mistige uitlopers van de bergen aan de linkerkant. En het was heel mooi zonnig! We troffen het weer echt met het weer! We hadden heerlijk appel en nootjes meegenomen. Toen we na een poosje weer wat nootjes wat wilden pakken, zat het vol met kleine miertjes! John heeft het zakje op een zakdoekje geleegd en alle deugnieten eigenhandig verwijderd.

Toen weer op naar het hotel. We hebben in het stadje gegeten. Omdat alles pas laat open gaat hadden we niet zoveel keus. Maar bij een restaurantje zaten al wat mensen lekker te eten. Wij dus naar binnen. Ik wilde nu wel eens Paëlla, maar dat was er nu niet. Dan allebei maar kipfilet. Het duurde een tijdje en er gebeurde maar niks. Ik zat precies goed om alles te overzien: de zaak, en de keuken ook gedeeltelijk. En daar werd ik niet blij van! Het was vies en ontzettend rommelig en de glazen waren niet schoon. De twee jongens die er werkten hadden ook hele vieze kleren aan en bij het bedienen zag ik dat een ook ontzettend dikke puisten had. En het rook er erg naar oud vet. Ik was bang voor salmonella ivm onze kipfilet. Maar toen kwam een van de jongens de zaak weer in met een plastic zak. Hij liet het me zien en ging aan de slag. Hij had dus kip gehaald bij de slager; dat was heel gunstig! De patat die we kregen was ook goed! Toen hebben we nog een salade besteld en die kwam uit een “goed” zakje, tonijn uit een blikje, tomaat en ui er op.... Dat kon dus weinig kwaad allemaal. Al met al hebben we een stuk lekkerder gegeten dan gisteravond! Over dat er dik vies, bruin schuim op de borden stond toen een van hun afwaste, ging ik maar niet nadenken.

Nu naar bed en morgen het eerste deel naar Santiago fietsen! Vandaag 6 km gefietst.

Van Noia naar Finesterre

De wekker stond op 7.45 uur vanochtend. Het was nog erg donkerig buiten; we waren niet al te snel. Broodje gegeten, lauwe koffie van water uit de kraan, ik heb de blog nog gemaakt en om 10.30 uur zateten we uiteindelijk op de fiets. Maar het was lekker weer, zonnig en ongeveer 19 graden, dus geen gedoe met allerlei kleren aan en uit. Na een kleine heuvel van ongeveer 50 m hoog, hadden we eerst 10 km meest vrij vlak. We konden dus rustig wakker worden! Maar daarna een berg 380 m omhoog. Het was een pittige!! Alles op de kleinste stand, dus dat betekent zweten! Vooral John had het er erg zwaar mee (voor mij ook geen makkie hoor, maar ik zat beter in m’n ritme). Het echte erge was dat ik al vrij snel een vieze chemische lucht rook: eucalyptus bomen? Ik kon het niet thuisbrengen. Maar het werd sterker en sterker en we ontdekten dat we achter een wagen aanreden die witte strepen op de weg aanbracht: een soort dikke chemische laag, en het stonk ontzettend. We zaten ereen aantal kilometers vlak achter! Inhalen met 5,6,7, kilometers per uur is echtgeen optie!

Het was wel mooi zonnig weer, maar een erg harde wind! Vooral bij het afdalen had je dan soms van die rukwinden, waarbij je je fiets gek onder je voelde bewegen. Wel wat eng!

Boven op de berg bij de eerste bar meteen lekker aan de cola! ( In ned. drinken we dat dus nooit hè! maar onder weg is het zo heerlijk!) Toen was het afdalen en klimmen.

In Oveira hebben we in een mooie Auberge , in de in die streek traditionele natuurstenen bouw, een tortilla gegeten. Daar zagen we voor het eerst ook weer wandelaars. Toch wel erg leuk! We volgden een klein poosje dezelfde weg, en toen waren we ze weer kwijt.

Nog een erg strakke heuvel (een waarbij je denkt: zijn m’n banden leeg? of zit er lijm op de weg?) van 115 m hoog en toen een heerlijke afdaling naar zee van bijna 10 km lang! En op het eind nog een paar strakke 100 m omhoog klimmen. En eindelijk,om 18.00 uur waren we er: in Finesterre! Al met al hebben we behoorlijk geklommen en hadden het ook wel weer even helemaal gehad met al die bergen!

We hebben lekker door het dorpje gewandeld, waardeloze spaghetti gegeten en toen wilden we alleen nog maar slapen! We hadden een standaard kamer geboekt, maar kregen een zolderkamer (half scheef) met een dakraampje. Het was constant bukken en ook het feit dat we helemaal geen uitzicht hebben vind ik benauwend. Ik heb dus geklaagd, en morgen krijgen we een andere kamer. M’n fiets is ook weer eens gevallen bij het foto nemen. Nu is m’n stuurbekleding kapot: jammer!

Voor degenen die zich afvragen waarom wij langs Santiago reden en nog naar Finesterre gaan.... Finisterre geldt als het einde van de wereld. Als Pelgrim naar Santiago moet je daar zijn geweest! Omdat ons echt einddoel Santiago is, besloten we dat uit te stellen tot na Finisterre. Na Finisterre moeten we nog 2 dagen fietsen, en dan komen we in Santiago aan: ons eindpunt!

We hebben vandaag 74 km gefietst.

Van Cacheiras naar Noia

We hebben vannacht maar eens flink lang geslapen, om de spieren even lekker rust te gunnen. Ik heb weer heel wat afgefietst vannacht en het was in die grote kamer een hele zoektocht om ‘s nachts in het donker, en zo slaapdronken de wc te vinden. John voelde zich vanochtend best al goed, maar ik was nog heel erg moe en had behoorlijke hoofdpijn. M’n knie was ook pijnlijk; maar daar heeft mijn persoonlijke masseur al het mogelijke aan gedaan. We hebben eest maar eens in het hotel ontbeten; daar knapte ik al lekker van op.

Om 10.35 uur zaten we op de fiets. Op een stukje klimmen na, hadden we bijna 7 km afdaling: lekker! Het weer was prachtig: lekker zonnig en een goedetemperatuur. Het jackje kon daarom al snel uit. En we fietsten in een mooie omgeving! Eerst wel een heel stuk langs een drukke weg, maar daarna veel rustiger. In Padrón hebben we koffie gedronken, met een halve bocadilla. Vanouds trekken pelgrims naar Padrón, omdat volgens overlevering het lichaam van St. jacob vanuit een scheepje hier aan land werd gebracht. Wij hebben de mooie fontein met bootje van St. jacob gezien.

Na 25 km hadden we een klim naar 380 meter. Het was wel even een ding, vooral voor John, maar het ging toch redelijk goed. Toen we boven waren wachtte daar een bar op ons, waar we in de zon heerlijk aan de cola konden. We kregen van de eigenaresse een schaaltje met bonen en spek: lekker. En en waren een paar Duitse taxichauffeurs waar we gezellig mee hebben gepraat. We lieten ze op een kaartje zien wat we allemaal gefietst hadden; ze waren diep onder de indruk!

Toen kregen we 16 km bijna alleen maar heerlijke afdalingen: geweldig! We moesten alleen aardig oppassen voor veel eikels op de weg en ook voor kastanjes. Van beide soorten heb je hier ontzettend veel, en van kastanjes kunnen je banden lek raken (hè Cobie!). Er vroeg trouwens nog iemand of we ook zongen op de fiets. Nou nee Hilda! Je hebt je adem echt wel voor wat anders nodig; om in het ritme te blijven komt er hooguit nog een: Hee (in) —— Hai (uit) Hai (uit)

Om 17.30 uur waren we bij het hotel. Leuk! Schoon! Leuke mensen! Ze brachten zelfs onze tassen naar boven. We zitten in een heel mooi stadje aan zee. ‘S avonds lekker uit eten geweest. Het was een prachtige dag en we waren helemaal niet erg moe. Morgen op naar Finisterre. Het hotel gaat pas om 9 uur open, dus heel vroeg kunnen we niet weg.

We hebben vandaag 51 km gefietst.

Van Melide naar Cacheiras

Het was erg koud vanochtend toen we opstonden (10 graden, maar het voelde veel kouder). Met thee, koffie, een grote zoete croissant en een gigantisch pak cake ontbeten in de bar. Alles aangetrokken: muts, handschoenen, beenstukken, jasjes over elkaar... En dat was nodig, want vooral in de afdaling was het vreselijk koud. Om 9.55 uur fietsten we; we fietsten gemakkelijk het stadje uit en begonnen bijna meteen met klimmen. Vandaag stonden er heel veel scherpe bergjes op het programma. De benen deden het gelukkig weer goed. Na 18 km in Arzua (een wat groter stadje, dat we via een pittige klim binnenkwamen), even wat gedronken. Hier zagen we nog een aantal Pelgrim wandelaars; verderop helemaal niet meer, en ook geen fietsers. Na 35 km een 0% biertje in Touro. We kregen er heerlijk tapa’s en olijven bij. We moesten €3,40 afrekenen; dat kan toch niet? Bij een bakker een grote bocadilla gekocht voor later en voor ‘s avond een groot stuk brood met vlees en uien er in: heerlijk! Het weer was ondertussen wat beter geworden en daarom konden alle hulpstukken uit, behalve het jackje.

De vegetatie was van ruime groene velden met hier en daar bos en kleine dorpjes, veranderd in bossen met hoge, geurige eucalyptus bomen, met een hoog, dicht bladerdek. Deze bomen vervellen voortdurend. Het afgevallen bast en blad verstoren het bodemleven behoorlijk,waardoor er weinig varens, insecten en vogels in die bossen zijn. Het doet daarom wat doods aan! Bij droogte zijn de bomen met hun vluchtige oliën zeer brandbaar. In 2006 bedreigden de branden zelfs Santiago tot aan de stadsgrens!

De laatste 25 km (tot we dicht bij Santiago onderlangs gingen richting Finesterre), gingen erg moeizaam! Het waren wel erg veel heuvels, en ook nog van die zware, taaie! John z’n benen wilden soms niet zo goed. Hij bleef vaak wat achter bij het klimmen; moest gewoon op gang komen en kon niet zo snel! Dat was natuurlijk wel wat frustrerend. Maar na nog een 2 km lange heuvel kwamen we eindelijk aan in Alrins. Hier zouden we op de top Santiago kunnen zien; we hebben het niet gezien! (Misschien waren we nog net niet ver genoeg daarvoor, want we moesten hier natuurlijk gaan afsnijden, omdat we níet al dóór Santiago wilden gaan op onze weg naar Finesterre.) Ik had de route van te voren al uitgedacht, en dat werkt gelukkig perfect! We kwamen door delen van de voorstad die je normaal niet ziet! Ik was even bang geweest dat we misschien extreme heuvels zouden moeten nemen, maar dat was ook niet zo.

We waren nu dus op weg naar Finisterre! Vanochtend had ik al een slaapplaats besteld in het plaatsje Cacheiras, 6,5 km vanaf Santiago. We moesten via een lange heuvel de voorsteden van Santiago uitklimmen. Pfffff. We waren moe en het behoorlijk zat! Maar gelukkig begon toen het heerlijke en vooral snelle afdalen naar onze slaapplaats. We hadden al een klein beetje regen gehad onderweg, maar nu begon het te spoelen! John deed nog even zijn cap op, maar verder lieten ons maar gewoon nat regenen, want we waren er toch zo. Om 18.30 uur waren we In het dorpje; maar ons hotel was er niet te bekennen. Bij mensen aangebeld en gevraagd, maar het hotel was daar niet. Het bleek 2,5 km terug te staan. Eerst weer naar de grote weg en toen 2 km weer de zware heuvel op. We konden bijna niet meer! Steeds stoppen, op adem komen en maar weer verder! Ik stond op een gegeven moment gewoon te janken; ik kon bijna niet meer! Maar natuurlijk haalden we het weer, bleek er verkeerd geboekt te zijn en kregen we ook nog eens een grote kamer met 2 tweepersoons bedden. Het was ondertusen bijna 8 uur. Na het douchen en op de kamer eten, nog even beneden gezeten en met een aantal Nederlandse mensen die een busreis deden gepraat. Toen slapen!!

Het was een hele zware rit door het leek de eindeloze rij te beklimmen heuvels, maar het was ook een saaie rit vandaag. Dat kwam deels door de omgeving, maar waarschijnlijk ook omdat hetzondag was, dus alles dicht en rustig, maar ook omdat we helemaal geen fietsers en wandelaars meer tegenkwamen.

We hebben 74 km gefietst vandaag!

Van Sarria naar Melide

Vanochtend 7 uur op. We hebben lekker geslapen (22.00 uur al op bed), wel veel gedroomd over fietsen. Het was nog erg donker, koud en mistig. Je kunt wel merken dat je naar de herfst loopt. Alles op ons gemak klaargemaakt en broodje gegeten. Vandaag gaan we een heuvel van 200 m hoog beklimmen, dan een van ruim 100 en dan een van 350 m hoog. Daarna nog een aantal lichtere heuvels. We hopen dat de benen goed genoeg zijn. Omdat het zo koud was hebben we beenstukken, handschoenen en jasjes over elkaar aangetrokken. Het probleem met veel kleren is altijd dat als je klimt je begint te zweten, en als je dan afdaalt maakt dat zweet het extra koud. Er dreigde regen te komen, maar gelukkig hebben we alleen maar wat druppen gehad.

Om 9.15 uur reden we. De benen deden het goed, dus de eerste 2 heuvels hadden we tegen 12 uur gehad. Eerst lekker geluncht in Portomarin. Een fascinerend dorpje. Het ligt aan de overzijde van een stuwmeer. Het dorp ziet er heel netjes en geordend uit; dat komt omdat het oude dorp onder de waterspiegel is verdwenen. De mooiste gebouwen zijn steen voor steen afgebroken en hogerop weer opgebouwd, ook de 12e eeuwse, vierkante kerk van San Nicolas. We hebben in Lestedo nog een mooi Jacobskerkje gezien, met een Pelgrimsbegraafplaats. En ook Horreos: oude opslagschuurtjes op palen, afgeschermd tegen knaagdieren.

Toen we ook de 3e, hoge heuvel hadden beklommen moesten we nog 25 km wat kleinere heuvels dachten we. Maar het bleek alleen maar klimmen en dalen te zijn. In totaal hebben we vandaag 1115 m geklommen en ook weer gedaald. Dat is best veel! Vanmiddag kwam ook de zon nog door: heerlijk! En we hebben veel wandelaars gezien; dat komt door de 100 km die ze moeten lopen voor een oorkonde. Ook een aantal mensen gesproken, die we al eerder hadden gezien omdat wij gisteren maar 21 km hebben gereden. leuk!

We waren om 18.00 uur bij ons hotel. Mooi, schoon, gezellig. Dat wordt lekker slapen! Morgen gaan we langs Santiago, richting Finesterre. We moeten nog een omleiding bedenken. Vanavond wat gegeten in een inktvis-tent, omdat hetde enige was die open was; een vreselijke lucht hangt daar!

We hebben vandaag 65 km gefietst.