Op vrijdag zijn we dus aangekomen in Santiago de Compostela. Wat een geweldig moment! John heeft het bijgehouden en we hebben in totaal 3463 km gereden! Het is gek, maar omdat je iedere dag gewoon weer een stuk fietst en voor dat stuk de uitdaging aangaat, heb je eigenlijk niet door dat het zo ver is. En de ontzettend zware heuvels of bergen waar je aardig klaar mee was aan het eind van de dag, ben je de volgende dag eigenlijk al weer vergeten.

We hebben de eerste nacht in Santiago heerlijk geslapen. ‘S avonds alle bagage die met de fietsen mee moest naar Nederland al klaargelegd. Om 10.15 uur waren we ‘s morgens bij het gebouw waar we de certificaten konden krijgen. Het was er al behoorlijk druk. We hadden bericht gehad dat onze informatie die we digitaal hadden aangeleverd goed was en mochten daarom in de rij om een nummertje halen. Nummer 751 en 752. Nummer 133 was aan de beurt. We hebben de hele dag gewacht tot we aan de beurt waren. Wel al wat souvenirs gekocht, lekker geluncht en gekeken waar we de fiets moesten inleveren (dat was nog een behoorlijk gezoek). Om 16.00 uur waren wij eindelijk aan de beurt. Er werd wel aandacht aan besteed, dus dat was erg leuk! We hebben een certificaat waar ook het aantal kilometers opstaat. Zo ver als wij gereden hebben, dat komen ze niet iedere dag tegen!

Na het certificaat ritueel gingen we snel terug naar het hotel om de fietsen en bagage te halen, want we hadden gehoord dat ze de volgende dag naar nederland gingen rijden. Toen alles gelabeld en ingeleverd was zijn we lekker uit eten gegaan. Ik heb eindelijk mijn paëlla gehad. Er was ook overal muziek in het centrum, dus ontzettend gezellig.

De volgende dag wilden we musea e.d. Bezoeken, maar helaas waren die op zondag en maandag allemaal gesloten. We hebben een poging gedaan om bij de 12 uur mis binnen te komen, maar na 1 uur en 15 minuten wachten, waren we daar toch te laat voor. Wel zijn we door de heilige deur (puerta del perdon) naar binnen gegaan. Deze deur is alleen open in het jaar dat de naamdag van St Jacobus, 25 juli, op een zondag valt. Via die ingang kwamen in een Crypte, waarin, in een zilveren kist, stoffelijke resten van St Jacobus liggen. De heilige poort is gevat in een stenen altaar stuk, met 24 sculpturen van profeten en aartsvaders. Daarboven staat St Jacobus tussen 2 leerlingen. Wie de heilige deur doorgaat krijgt volledige kwijtschelding van al zijn straffen, mits je ook gaat biechten en ter communie gaat. Dat hebben wij dus niet gedaan!

We hebben ook de kathedraal van Santiago alvast van binnen bekeken. De kathedraal is gebouwd boven het graf van St Jacobus, dat in het jaar 813 werd ontdekt. De kerkis een combinatie van stijlen, omdat in de loop van de eeuwen er nogal een verwoest, herbouwd en ook verbouwd is. Het koor van de kerk is extreem weelderig met ontzettend veel zilver, goud, beelden, putti’s en St Jacobus op een troon in het midden. Ook bevat de kerk 2 prachtige orgels, pal tegenover elkaar. Het moet heel bijzonder zijn om die te horen spelen. Buiten is er nog een mooie fontein: de Jacobsfontein. Hierin wasten de pelgrims zich voordat ze de kerk in gingen.

We hebben lekker door de stad gewandeld en heerlijke dingen gegeten en gedronken. Tegen 17.00 uur kwamen we weer langs de kerk en zagen dat zich al een rij begon te vormen voor de mis van 19.30 uur. We twijfelden of we zouden gaan, omdat we de kerk ook al van binnen hadden gezien. Maar we hadden gehoord dat ze misschien met het grote wierookvat gingen zwaaien, dat de namen van de pelgrims die het gehaald hadden werden voorgelezen, misschien speelde het orgel wel, je zou het beeld van St Jacobus van achteren kunnen omarmen.... Tja, als je daar eenmaal bent wil je het eigenlijk ook wel meemaken toch? We gingen dus ook in de rij staan, en zaten om 17.10 uur al op een mooi plaatsje in de kerk. En toen maar wachten! Gelukkig was ik net naar de wc geweest, want ik ben nogal van het plassen. We vonden het wel heel erg lang tot half acht, maar om 19.25 uur begon er wat muziek “we are the champions” te spelen. Wat leuk dachten we, maar ook vreemd zo in de kerk. Het bleek dus een muziekgroep buiten te zijn.

Bij ons zong een man in een wit hemd af en toe, er werd wel verteld uit welke landen de pelgrims kwamen ( maar (natuurlijk) geen namen) maar verder verstonden we niet veel van wat werd gezegd, en werd de vromesfeer van alles wel behoorlijk weggenomen de de luide band buiten. Er werd helaas niet op het orgel gespeeld en het wierookvat werd ook niet gezwaaid. St Jacobus mocht je “vanwege protocol” ook al niet omarmen. Al met al nogal teleurstellend allemaal. Maar we hebben het meegemaakt!

We zijn na de mis nog wel ergens wat gaan eten, maar het was niet echt gezellig meer omdat het ondertussen regende en heel koud was. Nog een koffie met borreltje in het buurtcafe, en toen zijn we maar lekker ons bed ingedoken. Met de heerlijke wetenschap dat we morgenavond weer in ons eigen lekkere bed zouden liggen.

De volgende dag was weer zonnig en we hadden nog tijd om lekker in de stad te lunchen. Kroketjes en calamaris, oftewel inktvis ringen. Deze vonden we allebei niet zo geslaagd. De bus naar het vliegveld kwam dichtbij langs het hotel en de hele reis terug (2,5 uur vliegen) verliep heel goed. Zus Ria en haar Johan wachtten ons op, in Schiphol. Zo ontzettend leuk! Lekker krentenbollen en wijntje in de auto (mannen 0%tje).Meteen al heerlijk (in het nederlands) bijpraten.

En toen waren we weer thuis! Heerlijk! Er stonden prachtige bloemen van Cobie en Jan, Ria had lekkere soep gemaakt en eten neergezet voor de volgende dag, Adwin en gezin hadden allemaal slingers opgehangen en allerlei lekkere nederlandse dingen gebracht zoals, worst, kaas, pindakaas, kruidnootjes, drop.... en biertjes... Hmmm! Samen met een hele mooiekaart die kleindochter An An had gemaakt en een hele mooie tekening door kleinzoon Kun gemaakt! Prachtig! Wat een verrassingen allemaal! En mensen hadden een kaart gestuurd..... Zo leuk!

We hebben zo ontzettend heerlijk geslapen in ons eigen warme, niet te warme, zachte, maar niet te zachte, eigen bed! Ik droomde van enorme bergen die we moesten beklimmen en toen ik ‘s nachts naar de wc moest wist ik de weg niet omdat ik dacht dat ik in een kasteel was... Ik zit nog iedere nacht op de fiets, maar we zijn al weer heerlijk gewend in ons eigen huis. Het was een intens en prachtig avontuur, waarin we door alle reacties heel erg zijn gesteund. Allemaal bedankt daarvoor want dat doet je heel goed! Voorlopig gaan we weer van ons leventje met al die leuke en lieve mensen om ons heen genieten! Want het is echt zo: oost, west, thuis best!